غرش

کجا می‌رویم ما … ؟ !

.

بدون شرح …

نی میشه …

روی صندلی بی آر تی جابجا می‌شوم. صبح زود است و هوا سرد. روز نخست هفته است. چهره‌ها درهم و قیافه‌ها روایتگر ناشکیبایی، دور و برم بیشتر مردم سر در گریبان فرو برده‌اند تا از کوتاه زمان رسیدن به مقصد استفاده برده و بر روی صندلی چرتی بزنند.

روبرویم دو پیرمرد نشسته‌اند. هر دو سر و وضع مرتبی دارند. نوع پیرایش چهره و لباسشان نشان می‌دهد که در دو دنیای متفاوت گذر می‌کنند. اما هر دو با بقیه فرق دارند. یعنی نگاهشان با بقیه فرق دارد. یکی را در نگاهش ردی از امید می‌دیدی کم نور … اما بود. و دیگری نگاهش پر انرژی …

پیرمرد دوم رو به یکی دیگر از همسالان خود که در کنار من و روبرویش نشسته بود  و چهره‌ایی گرفته و درهم کشیده داشت، چشم و ابرویی تکان داد و با صدایی که سعی می‌کرد مزاحم دیگران نباشد با لهجه شیرین آذری و صدایی برای جذابتر شدن لزرانش کرده بود خواند: نی میشه …. نی میشه … نی میشه …

پیرمرد روبرویش پیام را گرفت. لبخندی هر چند کوتاه و تلخ بر لبانش نشست و دستی به سرو صورتش کشید. تو گویی می‌خواهد همه افکار و دغدغه‌هایی را که در طول سالیان عمرش در خود انباشته بود با همین حرکت بیرون بریزد و خلاص گردد … اما دستش نا امیدانه پایین آمد و چهره‌اش دوباره درهم رفت. پیرمرد مقابل ما دوباره به او اشاره کرد و باز خواند: نی میشه … نی میشه … نی میشه … و این بار قهقهه خنده پیرمرد کنار دستم بود که بی اختیارش فضا می‌شکافت و نوید رهایی از بند پریشانی اندیشه‌اش حتا برای لحظاتی چند می‌داد.

دو پیرمرد کنار دست هم همکلام شدند و من سراپا جذب گفتگویشان شدم.

پیرمرد اندکی امیدوار پرسید: چند سالته پیرمرد ؟

و پیرمرد پر انرژی گفت: فکر می‌کنی چند سالم باشه پسرم ؟ !

و جواب شنید … ممم فکر کنم 56 یا 57 سالت باشه … گرد سپید حاصل از گذر سالیان عمر بر سر و روی هر دوی آنها نشسته بود. پیرمرد پر انرژی گفت: نه 76 سالمه … من هم جا خوردم … کارت ملیش را از گوشه جیبش کشید بیرون و سند صداقتش را رو کرد … بی اغراق بگم از خود من بسی قبراق تر می‌نمود.

پیرمرد سئوال کننده هم اندکی جا خورده بود. گفت چطوری ؟ گفت هر روز بیشتر مسیرهام را پیاده میرم. و جواب شنید من هم پیاده میرم … اما … و باز هم پیرمرد دوم ادامه داد: فکر نمی‌کنم … و باز خواند ته‌اش اینه نی میشه … نی میشه … نی میشه و هر سه خندیدند و من هم خنده بر لبانم نشست. گفت: بی خیالم تو زندگی هر چی شد خوش. هر چی نشد خوش. زندگی خوش. بی خیاااااااااااااال …

باز ازش پرسید، چقدر سواد داری ؟ گفت: هیچی من اسمم بلد نیستم بنویسم. شما چی ؟ و این بار پیرمرد اندکی امیدوار گفت من سه تا فوق لیسانس دارم. 55 سالمه. با نگاهی جستجوگر خط صورت و پیشانیش را کاویدم. بهش نمی خورد 55 ساله باشه حداقل بهش 65 سال راحت می‌خورد. بعد عکسی از جیبش در آورد و گفت: این مال چهار سال پیشمه قبل از اینکه بیام ایران. به وضوح می توانستی تفاوت آشکاری را ببینی. توی عکس یک مرد 45 یا 46 ساله بهت لبخند می‌زد. پیرمرد پر انرژی ازش پرسید: چیکار می‌کنی ؟ چرا اینجوری شدی پس؟ جواب شنید: خیلی کارا می‌خواستم بکنم. من چهار سال پیش اومدم ایران که از سواد و تخصصم اینجا استفاده کنم. چهار ساله دارم می‌دوم. اما هنوز نتونستم یک کاری را آغاز کنم که بگم کاریه که به درد مملکتم و بقیه می‌خوره. گم شدم توی پیچ و خم مسخره بازی. اما بالاخره یه کاری می‌کنم. یه کاری که به اینهمه دردسر بیارزه …

رو می‌کنم به پیرمرد و یه سئوالی را ازش می‌پرسم که خودمم جوابش را خوب میدونستم. ازش پرسیدم، که بدونه کسایی هستن که بفهمنش و برای کارش و زحمتی که می‌کشه ارج و احترام قائلن: پرسیدم چرا تا حالانتونستید کاری از پیش ببرید ؟ رو بهم کرد و با صدای لرزان خوند … نی میشه … نی میشه …. نی میشه …

تکذیبیه مهندس میرحسین موسوی

مهندس میرحسین موسوی نسبت به آنچه که در سایتهای خبری مختلف جوابیه وزارت کشور به درخواست برگزاری راهپیمایی در حمایت از خیزش اخیر مردم تونس و مصر که توسط ایشان و حجت السلام و المسلمین کروبی به وزارت کشور ارائه شده بود. واکنش نشان داد.

وی در حالیکه سعی می‌کرد بر احساسات خویش چیره گشته و بغض در گلو را پنهان نگاه دارد. با انگشت اشاره اش این سایت‌های خبری را نشانه رفت و ضمن تقبیح این عمل زشت به خبرنگار غرش گفت:  اخیرن برخی از سایتهای خبری در زمینه درخواست بنده و آقای کروبی نسبت به انتشار اخبار کذب مبادرت ورزیده و ضمن به سخره گرفتن جنبش خرد جمعی توحیدی نسبت به آرمانهای امام راحل توهین کرده‌اند. بنده ضمن تکذیب این اخبار اعلام می‌کنم که به درخواست‌های قبلی ما وزرات کشور حداقل بیلاخ را به پیوست ارسال می‌کرد. اما این بار همان بیلاخ را هم تا کنون ارسال نکرده‌اند. از سایتهای خبری تقاضامندم تا ارسال و رسیدن این بیلاخ به دست اینجانب ضمن حفظ شان رسانه و آنچه که وی کرامت رسانه ای خواند از پیشگویی در این زمینه خودداری کنند، تا مجریان امور در وزارت کشور به موقع نسبت به ارسال بیلاخ درخواستی مبادرت کنند و قضیه لوس نشود، که مبادا آنها هم بی خیال بیلاخ دادن شوند.

نخست وزیر محبوب امام همچنین اضافه کرد: بنده در این زمینه ساکت نخواهم ماند و در جواب این رسانه‌های هتاک را به زودی بیانیه‌ای مفصل در هشتسد صفحه منتشر خواهم کرد.

وی همچنین در پاسخ سئوالی که از ایشان پرسیده شد که به غیر از انتشار بیانیه چه اقدام دیگری را مناسب برخورد با این رویه می دانید؟ ضمن تقبیح مجدد بیلاخ ندادن وزارت کشور به ایشان، گفت: به نظر من سر دادن شعار الله اکبر بر سر پشت بامها تکراری شده  و می‌بینیم که بسیاری از مردم چون با این شعار مشکل دارند. کلن دیگر شعار هم نمی دهند. به همین خاطر درخواست می‌کنم مردم به جای گفتن الله اکبر در شب 24 بهمن راس ساعت 9 شب به جای ندای الله اکبر رو به سوی حرم مطهر امام راحل این شعار سر دهند که » خمینی کجایی … دیگه بیلاخم نمیدن»

کمربند …

با اینکه بسیار خسته بودم و خواب آلود از جام بلند شدم که بشینه روی صندلی. چند دقیقه‌ای که گذشت دختر خانمی که اون سمت میله جدا کننده قسمت آقایان و خانم‌های اتوبوس ایستاده بود. رو به من پرسید: آقا چطوری می‌تونم برم بهشت. تا اومدم دهان باز و کنم و چیزی بگم. پیرمرد روشو کرد طرفشو گفت سرخاب سفید آبتو کم کن.  اون برجستگیهاتم بپوشون تا بری بهشت. یه نگاه بهش کردم باز تا اومدم چیزی بگم. پسر جوانی که کنارم ایستاده بود رو به پیرمرد کرد و گفت: دختر به این نازی چشه ؟ و پیرمرد بی درنگ گفت: باید خجالت بکشه …
سرم را تکون دادم و لبخند زدم و رو به پیرمرد گفتم: حاج آقا شما که خودتم اهل دلی. رو بهم کرد و گفت: نخیر من باید بشنوم که بدونم چی تو گوش شماها می‌کنن که به موقع واکنش نشون بدم و نذارم فریبتون بدن … حرفش را بردیم و گفتم  … و ببریدمون بهشت زوری … گفت: بله زوری حتا بیشتر از زور … گفتم: بیشتر از زور ؟! گفت: آره اگر کسی نخواد راه بیاد. باید قلمش خرد بشه که هیچ جا نتونه بره و بیاد.
پسر جوان کنار دستم با لحن آروم و التماس آمیزی گفت: سی ساله دارید زور می‌گید، می‌زنید، می‌کشید، بازم این دنیا جوری نیست که شما می‌خواهید. عیب از روش‌تون نیست ؟
پیرمرد گفت: نخیر. من مطمئنم تو که انقدر گستاخی بابات به جونت کمربند نکشیده. اگر کشیده بود. می‌فمیدی که کمربند آدم به جز حلال نباید وا بشه.
جوانک داغ کرد و گفت: چرا بی حساب میگی پیرمرد، تو اصلن مگه منو می‌شناسی که راجع به رفتارم که نمی‌دونی چیه داری قضاوت می‌کنی ؟ پیرمرد گفت: همین حمایتت از یه فاحشه نشون میده چه لجنی هستی و چطور تربیت نشدی … کار داشت به جاهای باریک می‌کشید از یه طرف پسر جوان داد و بیداد می‌کرد و از طرف دیگه دختر بینوا فریادش با اشگ تو چشماش یکی شده بود.
سعی کردم ضمن آروم کردن اون دو تا به حاج آقای تسبیح به دست یادآوری کنم که طبق شعائر خودش درست نیست به کسانیکه اصلن نمی‌شناسه تهمت ناروا بزنه و این گفتن بی دلیل خودش حد داره و از این حرفا که میدونم گفتنش در اینگونه موارد یاسین به گوش خر خوندنه و بکنند و بگویند هر آنچه می‌خواهند.
به دخترک گفتم دروازه دولت پیاده شه و با مترو بره توپخونه و از اونجا بره خیابون بهشت. گفت: دروازه دولت کجاست. گفتم: هر جا من پیاده شدم پیاده شو.
دروازه دولت پیاده شدم. پسر جوان هم پیاده شد. پیرمد هم پیاده شد. پسر جوان راه خودش را گرفت و رفت. دخترک رفت سمت ایستگاه مترو و پیرمرد تسبیح به دست پشت سرش. با فاصله رفتم دنبالش که یه وقت نخواد رگ امر به معروفش زیادی گل کنه و دختر بینوا سر از منکرات در بیاره بیخودی.
نزدیکتر که شدم دیدم، داره به دختره میگه: خب حروم چرا بیا خودم صیغت می‌کنم یه خونه هم دارم توی اکتابان میریم اونجا شب هم خواستی بمون و …
دختره یهو واستاد و براق تو چشماش نگاه کرد و با صدای بلند گفت: نه حاجی می‌دونی چیه من حلالش بهم نمی‌چسبه … مزه کار به حروم بودنشه برو دنبال یه حلال باز بگرد.
پیرمرد نگاهی به دور و برش کرد و دید مردم دارن نگاش می کنن و اوضاع افتضاحه. راهش را گرفت و تند تند شروع به رفتن کرد. رفتم دنبالش صداش کردم و زدم روی سر شونش … فقط می‌خواستم با حرف آتیشش بزنم. گفتم: میدونی چیه حاجی مشکل کمربند نیست که تو داری … مشکل کمره که نداری … و راهم رو گرفتم و برگشتم … دیدم دختره کنار دیوار تکیه داده و آروم اشگ می‌ریزه … آهسته رد شدم و سرم را پایین انداختم تا اشگ رو تو چشمام نبینه … نمی‌تونستم جلوی اشگم را بگیرم … آخه پشتم و تمام بدنم خیلی درد می‌کرد. انگار همه ضربات کمربند خاطراتشون با هم روی تنم گر گرفته بودند.

فقط خانواده …

.

بدون شرح …

مادر باعث افتخار من …

مادرم عرزشی نیست. اما یک زن با گرایشات شدیدن مذهبیه … براش تعریف می‌کنم که دیشب را با استرس اعدام یک زندانی سیاسی سر کردیم. کلی خوشحال شد از عدم اعدامش و گفت: چرا بهش نگفتم تا شب بشینه و دعا کنه بلکمن از حکم اعدامش بگذرن و بعد برام میگه چند وقت پیشم توی روزنامه خوندم که پدر و مادر یک پسر که بچشون تو کودکی سر پاک کن با یه بچه دیگه درگیر شده و توی دعوا کشته شده بود … بعد رسیدن به سن هجده سالگی کودک دیروز تن به رضایت نداده بودند و با هم صندلی را از زیر پای کودک دیروز کشیده بودند. میگه خیلی گریه کردم. به اینها هم میشه گفت پدر و مادر خاک بر سرشون … حالا اگر بچه تو زده بود بچه اونا را کشته بود چی بازم راضی می‌شد دلت بچتو اعدام کنن. بعد هم یه چیزی گفت که خودمم حیرت کردم که این حرف را از دهان مادرم شنیدم. گفت من حتا با اعدام این زن قاتل قزوینی هم مخالف بودم. اصلن اعدام درست نیست. خیلی لذت بردم. باورتون نمیشه حتا وقتی حرفمون به سر قطع دست و مجرم پرونده اسید پاشی رسید که این روزا نقل صفحات روزنامه‌هاست. مادرم آرزو کرد که این حکم‌ها دیگه اجرا نشن.

اخراج در سدم ثانیه

یکی یکی گزینه‌های پاسخ را می‌خوند و می‌اومد پایین و یک هو عین برق گرفته‌ها از جا بلند شد و دستش را کوبید رو میز که … مذهب خط تیره … مگه میشه ؟

هیچی نگفتم نگاهم را دوختم به چشماش که ازش خشم می‌بارید … ادامه داد … چطور خط تیره گذاشتی … گفتم: برای اینکه اعتقادی به هیچ دینی ندارم.

دستاش را دوباره روی میز کوبید و گفت: نمیشه … اولن که مگه میشه که یکی به هیچ دینی معتقد نباشه ؟ !!! دومن چطور جرات کردی ؟ … نمی‌گی میدم پدرت را در بیارن …

لبخند زدم و گفتم: نخست آنکه بله می‌شود. چرا نشود ؟ دنیا به غیر از نوک دماغ شما جا برای دیدن بسیار دارد و دوم آنکه بیشتر از این می‌خواین پدرمون را دربیارین ؟ چطوری ؟ ممکنه کلن ؟

انگار تو تله گیر افتاده باشه. دور خودش می‌پیچید. همین دو دقیقه پیش گفته بود معاون شرکت در نبود من از استخدام و کار شما راضیه و امیدورام سالهای سال کنار هم به خوبی کار کنیم.

یهو برگشت طرف من و انگار که می‌خواست یه زخم کاری و غیرقابل جبران بزنه و با صدای نسبتن بلندی گفت: من نمی‌تونم یه آدم نجست را به عنوان کارمند تو شرکتم تحمل کنم … دستش برام رو بود. نتونستم جلوی خنده‌ام را بگیرم … بلند بلند خندیدم و گفتم: حاجی … خودت بیخودی عصبی نکن … ببین نجاست به اون مفهومی که تو توی کلت جا افتاده برای کسی درد آوره که اون مفهوم را قبول داره … حالا تا صبح بشین به من بگو نجست. دور هم می‌خندیم فقط.

سرش را بلند کرد و گفت: برو نبینمت برو از جلوی جشمام. می‌دونستم باید برم چون جلوی چشمش مثل آیینه دق بودم. آیینه شکست تمام عیارش. نتونست منو بشکنه. نه با پول … نه با تحقیر … خرد واره رهاش کردم و اومدم بیرون تا توی دنیای حقیر خودش دست و پا بزنه … تا روزی که همین تردید کوچیک مغز جامدش را تکون بده و شاید بتونه کمی فکر کنه.

اینم بگم که حاج آقا که تازه از حج تشریف آورده بودند یادشون رفت این حقوق دوازده روز کار ما را پرداخت کنند.

یک بازی وبلاگی عملی / سفره نذری یا سفره خود نمابندون ؟

خانه و خانواده‌ای را فکر نکنم در ایران بتوان یافت که در دوره‌ای یا هماره در آن حداقل سالی یک بار و با فرا رسیدن مناسبتی مذهبی سفره‌ای به نام سفره‌ی نذری در آن گشوده نشود.

این نذری دادن و نذر کردن، ریشه‌ مذهبی‌ آن چنین است که معتقدین به خدا و پیامبران و … هنگام تنگ روزی یا تنگ دستی دست به سوی آسمان برده و گشایش امر خویش را از پروردگارشان جویا می‌شوند و پیمان می‌بندند که در صورت بر آورده شدن درخواستشان پیمان خویش را به انجام رسانند.

ریشه نذر کردن را هم نباید در ادیان آسمانی جست که زیرا بسیار پیش از پیدایش خدای نادیده، خدایان بسیاری در فرض بشر برای تکیه زدن بر مسند قدرت برتر جهان در ذهن وی آفریده شدند و بشر نذورات و هدایای خویش را در پای این خدایان که دامنه‌اشان از خورشید و ماه و کوسه و نهنگ گرفته تا چوب و سنگ و … گسترش می‌یافت، می‌نهاد تا به هنگام تنگی و دشواری زندگی دست توانای او کار فروبسته‌اشان را چاره ‌کند.

کوتاه سخن آنکه با پیدایش خدایان نادیده و ادیان جدید و به فراخور تکامل ذهن و اندیشه بشر و تغییر حالت او از یک دگم اندیش به اندکی منطق نگری و رهیافت ایده‌های نوینی که پایه‌های علوم انسانی را بر دوش گرفتند. بشر به جای ریختن دستاورد دسترنج خویش به پای بتان و در واقع به شکم متولیان معابد، فقر را پدیده مذموم می‌دانست و یاری به مستمند را جزء کردار نیک که او را در پیشگاه خداوندگارش مقرب تر می‌نمود و چنین شد که سنت نذر کردن و نذر دادن پدید آمد.

در ابتدای این پدیده همانطور که شرحش رفت. متدینین به هنگام نیاز دست به سوی پروردگار خویش فرا برده و از او یای می‌خواستند و با خدای خویش پیمان می‌بستند که اگر گره از کارشان باز شود به تناسب ثروت خود و با بخشش بخشی از آن به صورت نقدی و یا به گونه‌ای ویژه، گره از کار فرو بسته نیازمندی باز کنند.

اما در طول زمان این پدیده نیز از حال پیشین خویش خارج شد و آنچنان که امروزه می‌بینیم سفره نشینان سفره‌های نذر، جمعی هستند که نه تنها نیازمند آن لقمه و نذر ادا شده نیستند که خود می‌توانند جمعی را از بلای فقر در صورت تمایل برهانند. اکنون این سفره‌های نذر بیش از آنکه پیمان بین بنده و ایزد باشد. پیمان بین هم کشیانی است که از بسیاری خوردن و رفاه رو به موت هستند نه نیاز.

برای تغییر این حال و سنت بدگون گشته باید از خود آغاز کرد. به همین دلیل طرح یک بازی وبلاگی در ذهنم آمد. چنین که هر کس که در بین ما پیمانی بسته برای رفع مشکلش تا نذری ادا کند به جای آنکه سفره‌اش را در پای کسانی پهن کند که این بخشش تنها ذخایر چربی گرداگرد اندام ایشان را حجیم‌تر می‌کند. با دست خویش این امکان را فراهم کند تا نیازمندی واقعی از گره باز شده از کار وی خرسند گردد، نه جمعی پیل واره. دور نیستند از ما نیازمندان واقعی کافیست به یاد آوریم، که اگر امروز چنین نکردی فردا نیز در پای اخباری چنین هرگز رسم زنجموره پیشه نکن که تو خود یکی از کسانی هستی که می‌بایست از این حال و وقوعش جلوگیری می‌کردی.

این بازی به جای نوشتن بازی عمل کردن است. کافیست هر کسی بنویسد که نذر خود را چگونه می‌خواهد زین پس ادا کند و یا آنکه بنویسد که چگونه با شرح و توضیح موفق شده ذهن اطرافیانش را روشن کند که به جای برگزاری مجلس خود نمابندان. نیاز، نیازمند واقعی را برطرف سازند.

از سایر دوستان در خواست می‌کنم بنگارند از دنیای بهتری که می‌سازند و یا تلاش می‌کنند که با هدایت دست دیگرا بسازند.

• 1degom
• antieverything
• « حرف حساب »
• Baoba
• caffè ristretto
• Dear Teacher…
• Devil’s Whisper
• Gajamoo
• Geek
• germanynevesht
• J5I:I:.U
• Maxi Dreams
• Saidpar
• فریاد
• لویاتان
• لوکادیوم
• من و چند تکه کاغذ
• ما همه خوبیم
• مریم
• مرد آریایی
• مسير سبز
• چه غلطا
• چهارده معصوم
• نوشته های سیاسی دایی محسن
• نیم نگاه
• نگاهی دیگر
• چالیسم
• ناباور
• همه روزهام
• هيچ الحکايات( هيچکی هيچکس)
• هر چه دلم خواست
• وفادار دلشکسته
• وبلاگ مورسو
• وبلاگ سیروس
• وسوسه‌ای به نام بودن
• یولیو پرس
• یک مرد آریایی
• یک حس جدید یک تجربه جدید
• یادداشتهای یک طرفدار خاتمی
• کمانگیر
• گامرون
• گاه نوشته های آریو برزن
• گاو خونی
• پلاس دیتا
• پی نوشت
• پارادوکس
• پرچم ۲
• پرواز را به خاطر بسپار
• پرت و پلا های یک مخ آزاد
• پسر همسایه
• پسر آریایی
• well-come to the new-york city
• الفبا
• انتقادات یک شاکی
• اورچین هفت
• اینجا می نوشتم
• اتاق من
• اردوان نوشت
• از هیچ تا هیچ
• از هر دری سخنی
• اصلاح طلبی عدالت خواهانه
• بنگاه خبر پراکنی زاغ سیاه
• بهلولانه
• بوی خاک
• بی خیالات
• بیداد
• بیداری
• بارباباپا
• تقویم تبعید
• تقیــّه
• تلخ نوشته ها ۲
• تلخ و شیرین
• تلخون
• تمدن
• تو نمیفهمی؟! من و خدا به هم میخندیم
• توازن
• تیروژ
• تگزاس نشین
• ترجمه اخبار ترکیه
• جمهور
• جمهوری دموکراتیک آریو
• جناب فضولباشی
• حرف نوشته
• حرفهای خـــــــودمونی
• خيابان بهشت
• خُسن آقا
• خاک نوشت
• خرچنگ زاده در غربت
• دلخوشی های کودکانه آزاده
• دیر تش باد
• درنگ
• دست نوشته
• دغدغه هاى غربت
• رهــــــرو زنـــــدگـــــی
• رویای آبی
• روزنوشت های یک دانشجوی زبان و عاشق آی تی
• روزنوشته های امیر اعتماد
• روزی روزگاری
• سـیـنـ مـیـمـ
• سفید … سیاه
• سپید رو
• ساغر مینایی
• سحر
• سرگيجه‌ فلسفي يك ديوانه
• سرزمین جاویدان
• شب بی‌ خواب
• صدای سکوت
• طعم آزادی ، ایران
• غربتستان